13 april 2020 | Akemi Care, Identity, Integratie, Integration, Selfappreciation, Zelferkenning, Zelfinschatting
Het is de week van de doorprikte illusies: als hulpverlener dien je toch te gaan werken ook al test je positief op COVID-19, een levering mondmaskers die onvoldoende beschermen, neusstaafjes die keelstaafjes blijken te zijn... Dat is pijnlijk, nu ook letterlijk. Hebben we teveel verwacht van de directie, de overheid en de Chinese industrie? Dat ze goed voor ons gingen zorgen bijvoorbeeld? Hebben we gedacht dat élke zorgkundige het verschil kende tussen een flexibel neusstaafje en een stugger keelexemplaar? En dat ze na vier weken intensief klaarstaan voor anderen nog steeds even onderscheidend konden zijn als wanneer ze heerlijk rustig, goedbetaald en uitgeslapen aan de dag konden beginnen?
We zijn diep ontgoocheld. Een goochelaar is een illusionist. Iemand ont-goochelen is hetzelfde als iemand van een illusie ontdoen. Illusies zijn die denkbeelden die we maar wat graag willen geloven en die we koste wat kost bevestigd willen zien. Ook al ervaren we de knoop in de maag, ons brein zal nog steeds alles uit de kast halen om het plaatje te doen kloppen.
Vandaag voelen we eindelijk de machteloosheid. We zien in dat we een speelbal zijn in een groter geheel. Nou ja, geheel, het is eigenlijk een steeds brozer wordend netwerk van ego-gerichte marionetten. Die elkaar erkennen als vriend dan wel vijand, zoals het hen op dat moment uitkomt. De directie vindt het vermijden van klachten door onderbemanning belangrijker dan het opvolgen van de coronamaatregelen. De overheid doet zaken met China terwijl we het misschien ook ergens dichterbij, eerlijker en veiliger konden zoeken. Onze helden waar we elke avond wild en luidruchtig klappend de voordeuren voor opengooien, ze komen er zwaar bedrogen uit. Ze zijn moe, ze zijn uitgeput. En wij maar zingen We zullen dòòrgaan. Is dat eigenlijk wel verantwoord? Houden we zo de illusie niet nog net wat langer in stand? Leggen we hen niet nog meer sociale druk op? Bovenop hun innerlijke drang om de zorg voor anderen voor die van zichzelf te plaatsen? Maken we geen misbruik van hun intrinsieke goedheid?
Decennia lang is er geen geld voor degelijk opgeleid zorgpersoneel. Als er dient geïnnoveerd dan moet het van burgerparticipatie komen en van geldschieters die het bedrag om duidelijke redenen liever niet aan de belastingen geven. Het systeem holt zichzelf uit. Waardecreatie wordt verward met het creëren van afhankelijkheid. Ik heb het begrip non-profit nooit helemaal omarmd. Omdat het niet logisch is. Halen we werkelijk geen winst als maatschappij uit zorg, uit onderwijs en uit cultuur? Welk ondermijnend beeld probeert men met dat woord - non-profit - eigenlijk te scheppen? En bovendien, er zijn actoren die toch wel profijt halen uit de non-profit.
Ik hoor het je denken: egogerichte marionetten? Het zijn zij die zelf de touwtjes in handen houden. Inderdaad, wie gemanipuleerd wordt, manipuleert op zijn beurt zelf. Vermoedelijk om zijn eigen ecosysteem in evenwicht te brengen. What goes in, must come out. Net zoals wanneer je een puber onterecht aanpakt, hij of zij dit iets later zelf zal doen tegen een kleinere broer of zus. Het is een ketting. Een aaneenschakeling die we enkel kunnen doorbreken door tussenschakels zo sterk te maken dat de opeenvolging kunnen onderbreken.
Volgende week bespreek ik het boek Het drama van het begaafde kind van Alice Miller. Omdat ik vermoed daar een antwoord te vinden waarom onze non-profithelden hier zo vatbaar voor zijn.
Dus deze keer twee vragen van mij aan jou: van wie vind jij het niet prettig dat hij of zij zich komt moeien? En voor de dapperen onder ons: in wiens potje durf jij al eens ongevraagd te roeren?
Ik kijk uit naar jullie antwoorden via Celine@akemiyou.com.
Indien dit artikel (iets in) je raakt en je wil graag met me werken, klik dan hier voor het aanbod. We maken samen je gevoeligheid voor manipulatie zichtbaar en ontginnen het goud dat eronder zit. Je kiest dan om je leven van binnenuit te leven.
©2020 Celine Berckmoes. All rights reserved. You may quote, copy, translate and link to this article, in its entirety, on free, non-donation based websites only, as long as you include the author name and a working link back to this website. All other uses are strictly prohibited.
Comments